Pałac Królewski Zygmunta I na Wawelu jako dzieło renesansowe

Badania nad renesansowym pałacem wawelskim mają już przeszło stuletnią historię. Zapoczątkowane w związku z odzyskaniem budowli zamkowych przezspołeczeństwo polskie (1905) - pierwszą wielką monografią zamku autorstwa Stanisława Tomkowicza były przez XX wiek kontynuowane przez historyków, historyków sztuki i konserwatorów podejmujących liczne problemy szczegółowe, które wynikały najczęściej z prowadzonych aktualnie prac przy restauracji zamku. Za syntetyczne podsumowanie kolejnych etapów badań renesansowej rezydencji królewskiej, jakie prowadzono w ubiegłym stuleciu, uznać można zwłaszcza trzy publikacje odpowiedni ustęp w trzecim wydaniu przewodnika po Krakowie Karola Estreichera, partię dotyczącą zamku w Katalogu Zabytków Sztuki - Wawel pod redakcjąjerzego Szablowskiego oraz rozdział w opracowaniu sztuki renesansowej w Polsce Mieczysława Zlata.
Równocześnie w dobie powojennej znacznie rozszerzona została baza źródłowa odnosząca się do renesansowego Wawelu dzięki serii publikacji archiwalnych przede wszystkim ks. Bolesława Przybyszewskiego, a także Olgi Łaszczyńskiej, Józefa Garbacika, Anny i Huberta Wajsów i Marka Ferenca, uzupełniających wcześniejsze, podstawowe wydawnictwo Adama Chmiela (1913). Z kolei realizacja wielkiego programu konserwatorskiego obejmującego całe wzgórze wawelskie, przeprowadzana od początku lat dziewięćdziesiątych pod kierunkiem Jana Ostrowskiego, Andrzeja Fischingera i Marcina Fabiańskiego, z udziałem architektów, archeologów, konserwatorów, historyków i historyków sztuki, ukazała nieznane dotąd aspekty truktury królewskiej rezydencji". Podstawowe znaczenie miało tutaj zwłaszcza rozpoznanie murów dawnych budowli ujawnione po odbiciu tynków elewacji pałacu, zdokumentowane w publikacjach Piotra M. Stępnia. W tym czasie upublicznione zostały także, przedtem praktycznie niedostępne dla historyków sztuki, bogate materiały związane z próbą rekonstrukcji pierwotnego stanu budowli, opracowaną wraz z przeprowadzonymi sondażami archeologicznymi pod koniec XIX wieku przez Tomasza Prylińskiego. Zaistniały zatem przesłanki do podjęcia nowego opracowania szestastowiecznego pałacu wawelskiego i ukazania jego miejsca w dziejach renesansjowej architektury rezydencjonalnej. - See more at: http://krakinform.com.pl/hurtownia/historia-i-archeologia/palac-krolewski-zygmunta-i-na-wawelu-jako-dzielo-renesansowe-opis-niska-cena-hurt#sthash.xGJvuvRY.dpuf

Badania nad renesansowym pałacem wawelskim mają już przeszło stuletnią historię. Zapoczątkowane w związku z odzyskaniem budowli zamkowych przezspołeczeństwo polskie (1905) - pierwszą wielką monografią zamku autorstwa Stanisława Tomkowicza były przez XX wiek kontynuowane przez historyków, historyków sztuki i konserwatorów podejmujących liczne problemy szczegółowe, które wynikały najczęściej z prowadzonych aktualnie prac przy restauracji zamku. Za syntetyczne podsumowanie kolejnych etapów badań renesansowej rezydencji królewskiej, jakie prowadzono w ubiegłym stuleciu, uznać można zwłaszcza trzy publikacje odpowiedni ustęp w trzecim wydaniu przewodnika po Krakowie Karola Estreichera, partię dotyczącą zamku w Katalogu Zabytków Sztuki - Wawel pod redakcjąjerzego Szablowskiego oraz rozdział w opracowaniu sztuki renesansowej w Polsce Mieczysława Zlata.
Równocześnie w dobie powojennej znacznie rozszerzona została baza źródłowa odnosząca się do renesansowego Wawelu dzięki serii publikacji archiwalnych przede wszystkim ks. Bolesława Przybyszewskiego, a także Olgi Łaszczyńskiej, Józefa Garbacika, Anny i Huberta Wajsów i Marka Ferenca, uzupełniających wcześniejsze, podstawowe wydawnictwo Adama Chmiela (1913). Z kolei realizacja wielkiego programu konserwatorskiego obejmującego całe wzgórze wawelskie, przeprowadzana od początku lat dziewięćdziesiątych pod kierunkiem Jana Ostrowskiego, Andrzeja Fischingera i Marcina Fabiańskiego, z udziałem architektów, archeologów, konserwatorów, historyków i historyków sztuki, ukazała nieznane dotąd aspekty truktury królewskiej rezydencji". Podstawowe znaczenie miało tutaj zwłaszcza rozpoznanie murów dawnych budowli ujawnione po odbiciu tynków elewacji pałacu, zdokumentowane w publikacjach Piotra M. Stępnia. W tym czasie upublicznione zostały także, przedtem praktycznie niedostępne dla historyków sztuki, bogate materiały związane z próbą rekonstrukcji pierwotnego stanu budowli, opracowaną wraz z przeprowadzonymi sondażami archeologicznymi pod koniec XIX wieku przez Tomasza Prylińskiego. Zaistniały zatem przesłanki do podjęcia nowego opracowania szestastowiecznego pałacu wawelskiego i ukazania jego miejsca w dziejach renesansjowej architektury rezydencjonalnej. - See more at: http://krakinform.com.pl/hurtownia/historia-i-archeologia/palac-krolewski-zygmunta-i-na-wawelu-jako-dzielo-renesansowe-opis-niska-cena-hurt#sthash.xGJvuvRY.dpuf

Badania nad renesansowym pałacem wawelskim mają już przeszło stuletnią historię. Zapoczątkowane w związku z odzyskaniem budowli zamkowych przezspołeczeństwo polskie (1905) - pierwszą wielką monografią zamku autorstwa Stanisława Tomkowicza były przez XX wiek kontynuowane przez historyków, historyków sztuki i konserwatorów podejmujących liczne problemy szczegółowe, które wynikały najczęściej z prowadzonych aktualnie prac przy restauracji zamku. Za syntetyczne podsumowanie kolejnych etapów badań renesansowej rezydencji królewskiej, jakie prowadzono w ubiegłym stuleciu, uznać można zwłaszcza trzy publikacje odpowiedni ustęp w trzecim wydaniu przewodnika po Krakowie Karola Estreichera, partię dotyczącą zamku w Katalogu Zabytków Sztuki - Wawel pod redakcjąjerzego Szablowskiego oraz rozdział w opracowaniu sztuki renesansowej w Polsce Mieczysława Zlata.
Równocześnie w dobie powojennej znacznie rozszerzona została baza źródłowa odnosząca się do renesansowego Wawelu dzięki serii publikacji archiwalnych przede wszystkim ks. Bolesława Przybyszewskiego, a także Olgi Łaszczyńskiej, Józefa Garbacika, Anny i Huberta Wajsów i Marka Ferenca, uzupełniających wcześniejsze, podstawowe wydawnictwo Adama Chmiela (1913). Z kolei realizacja wielkiego programu konserwatorskiego obejmującego całe wzgórze wawelskie, przeprowadzana od początku lat dziewięćdziesiątych pod kierunkiem Jana Ostrowskiego, Andrzeja Fischingera i Marcina Fabiańskiego, z udziałem architektów, archeologów, konserwatorów, historyków i historyków sztuki, ukazała nieznane dotąd aspekty truktury królewskiej rezydencji". Podstawowe znaczenie miało tutaj zwłaszcza rozpoznanie murów dawnych budowli ujawnione po odbiciu tynków elewacji pałacu, zdokumentowane w publikacjach Piotra M. Stępnia. W tym czasie upublicznione zostały także, przedtem praktycznie niedostępne dla historyków sztuki, bogate materiały związane z próbą rekonstrukcji pierwotnego stanu budowli, opracowaną wraz z przeprowadzonymi sondażami archeologicznymi pod koniec XIX wieku przez Tomasza Prylińskiego. Zaistniały zatem przesłanki do podjęcia nowego opracowania szestastowiecznego pałacu wawelskiego i ukazania jego miejsca w dziejach renesansjowej architektury rezydencjonalnej. - See more at: http://krakinform.com.pl/hurtownia/historia-i-archeologia/palac-krolewski-zygmunta-i-na-wawelu-jako-dzielo-renesansowe-opis-niska-cena-hurt#sthash.xGJvuvRY.dpuf