Szacowanie temperatury krytycznej stalowych ram przechyłowych w pożarze rozwiniętym z uwzględnieniem zmieniających się właściwości strukturalnych węzłów

Oszacowanie temperatury krytycznej w sposób jednoznaczny determinuje odporność
pożarową ramy stalowej. Wyznaczenie jej wartości wymaga jednak opracowania procedur
obliczeniowych uwzględniających specyfikę reakcji konstrukcji stalowej na działanie
temperatury pożarowej, a zatem i odmienne od tych tradycyjnie rozpatrywanych potencjalnie
możliwych do realizacji sposobów jej zniszczenia. W sytuacji pożaru, z uwagi na realizację
wpływu wysokiej temperatury na właściwości stali, maleje sztywność poszczególnych
składników węzła, wpływając tym samym na zmianę sztywności połączenia jako całości,
co rzutuje na pracę całego ustroju nośnego. Podatność węzłów zmienia się również w rezultacie
złożonej interakcji oddziaływań pomiędzy poszczególnymi składnikami węzła. Efekt ten,
ze względu na trudności obliczeniowe, nie był jak dotąd uwzględniany w procedurach
rekomendowanych w profesjonalnej literaturze przedmiotu. W pracy wykazano jednak, że jego
pomijanie może prowadzić do znacznego przeszacowania prognozowanej odporności ustroju
nośnego. Niezbędnym stało się wiec opracowanie odpowiedniej procedury obliczeniowej
pozwalającej na uwzględnieni rzeczywistego zachowania się węzłów w pożarze.

Zawarte w tekście rozprawy przykłady obliczeniowe ilustrują i przybliżają
zaproponowane procedury. Szczególne znaczenie wydają się mieć te spośród nich, w których
dokonano próby uwzględnienia zmieniającej się podatności węzłów na uzyskane oszacowanie
odporności ogniowej ramy. Dotyczą one najpierw zachowania się belki stalowej o ograniczonej
zdolności do wydłużenia, a następnie również do obrotu w podatnym węźle. Odrębna grupa
modeli to te, które pozwalają na analizę zachowania się w pożarze ramy potraktowanej jako
całość. Stanowią one podstawę do próby specyfikacji w przyszłości zasad prowadzenia na tym
polu analizy typu globalnego, w miejsce powszechnie stosowanych jak dotąd rozważań
o charakterze jedynie lokalnym, dla których wyniki w lepszym lub gorszym stopniu próbuje się
interpretować jako te odnoszone formalnie do całego ustroju nośnego.