To pierwsze monograficzne opracowanie o autorze pomnika szarży Bema i współautorze pomnika mauzoleum Powstania Listopadowego 1830 roku w Ostrołęce. Autorka wykorzystała nieznane dokumenty z archiwum rzeźbiarza, przebadała zasoby archiwów oraz zawartość prasy i zaprezentowała twórczość artysty od okresu sprzed pierwszej wojny światowej po lata 60. XX wieku.
Oprócz ostrołęckich realizacji pomnikowych Romuald Zerych stworzył również kilka innych. Jednym z nich jest monument powstały podczas pierwszej wojny światowej w Budziszynie, gdzie artysta przebywał w niewoli niemieckiej jako jeniec rosyjski. Jest również autorem pomnika Elizy Orzeszkowej w Grodnie, odsłoniętego w 1929 roku oraz w popiersia tejże pisarki w Warszawie, zrealizowanego w 1958 roku. Na warszawskiej Woli, na elewacji kościoła pw. św. Wawrzyńca, znajduje się również tablica jego autorstwa poświęcona gen. Józefowi Sowińskiemu.
Nie wszystkie projekty pomników doczekały się realizacji. Warto w tym miejscu przywołać choć jeden z nich – przejmujący w swym wyrazie pomnik Cudu nad Wisłą. Rzeźbiarz stworzył go w piątą rocznicę wojny 1920 roku. Przedstawiał sylwetę Chrystusa powstrzymującego ręką rosyjską nawałę. Zerych jest również autorem wielu pomników nagrobnych, w tym pomnika na grobowiec Wacława Gąsiorowskiego – znanego powieściopisarza. W okresie międzywojennym, szczególnie w latach 20., Romuald Zerych to nade wszystko twórca szeregu rzeźb, które często wystawiał i za które niejednokrotnie był nagradzany. Inną pasją artysty był rysunek, który w pewnych okresach jego życia wręcz zdominował twórczość artysty. W latach 30. XX wieku Zerych włączył się aktywnie w życie kolonii artystycznej w Krzemieńcu na Wołyniu.
Zaangażował się także w akcję popularyzowania sztuki polskiej na Kresach, czemu służyły tzw. wystawy okrężne albo ruchome. Romuald Zerych to również twórca żywo zaangażowany w życie artystyczne stolicy okresu międzywojennego. Po drugiej wojnie światowej należał do Grupy „Zachęta”. Jego bogaty życiorys artystyczny warto uzupełnić też działalnością w zakresie konserwacji rzeźb przed 1939 rokiem: w kościele pw. Karola Boromeusza w Warszawie, figury Matki Bożej na dziedzińcu Liceum Krzemienieckiego, domu Pod Okrętem w Warszawie.
Był też w gronie rzeźbiarzy, którzy po drugiej wojnie światowej podjęli trud przywracania świetności bądź odtwarzania zabytków Warszawy. Jego dziełem jest np. statua wyobrażająca Medycynę w Ogrodzie Saskim czy rzeźba Młodego Rzymianina na tympanonie elewacji ogrodowej Pałacu Krasińskich, a także liczne elementy rzeźbiarskich detali w Pałacu Branickich, w Pałacu w Wilanowie, w Łazienkach Królewskich i innych obiektach w stolicy, ale również poza nią.
Wiele miejsca w tej książce poświęcono realizacjom pomnika szarży Bema czy pomnika mauzoleum w Ostrołęce, odsłaniając nieznane dotąd fakty oraz fotografie. W książce autorka próbuje znaleźć odpowiedź, dlaczego artysta, uczeń m.in. prof. Xawerego Dunikowskiego, rzeźbiarz o bogatym dorobku został zapomniany.
