W produkcji ogrodniczej stosuje się bardzo dużo różnorodnych podłoży: pochodzenia naturalnego np. torf; częściowo przetworzonych np. perlit lub całkowicie syntetyzowanych np. pianka poliuretanowa. Niezbędna jest więc znajomość podłoży, ich właściwości fizycznych i chemicznych, sposobów przygotowania do uprawy oraz sporządzania mieszanek z różnych komponentów w celu uzyskania podłoża o pożądanych właściwościach, tj. wysokiej porowatości i wolnego od patogenów.
Wbrew pozorom gleba nie jest najlepszym środowiskiem do uprawy roślin. Jednoznacznie wykazano, że rośliny sadzone w torfie czy wełnie mineralnej lub uprawiane metodą aeroponiczną (bez podłoża) plonują zdecydowanie lepiej od roślin uprawianych w takich samych warunkach w glebie. Fakt ten można wyjaśnić tym, że podłoża w odróżnieniu od gleb charakteryzują się zdecydowanie lepszymi właściwościami wodno-powietrznymi. Dodatkowo korzystne warunki do rozwoju systemu korzeniowego, a tym samym całej rośliny utrzymują się w takim podłożu znacznie dłużej niż w glebie.
Uprawa roślin w różnych podłożach pozwala na bardzo istotny wzrost plonowania, co ma zasadnicze znaczenie, ponieważ wysokie koszty poniesione na budowę obiektu zmuszają do maksymalizacji plonu z jednostki powierzchni. Szczególnie w uprawach szklarniowych, gdzie koszty stałe są bardzo wysokie (amortyzacja obiektu + ogrzewanie), a wzrost plonu z jednego metra uprawy powoduje spadek kosztu jednostki produktu.
W produkcji ogrodniczej pod osłonami rośliny bardzo rzadko uprawia się w glebie znajdującej się pod obiektem. Jest to związane ze zjawiskiem określanym jako zmęczenie gleby, powodującym ilościowe i jakościowe obniżenie plonu. Przeważnie w glebie następuje bardzo duże nagromadzenie agrofagów, spowodowane zazwyczaj mono-kulturową uprawą i korzystnymi warunkami stymulującymi ich rozwój. Odkażanie termiczne gleby jest kosztowne oraz kłopotliwe, natomiast chemiczne jest niewskazane ze względu na ochronę środowiska oraz opinię konsumentów. Glebę można również wymienić, ale jest to czynność bardzo pracochłonna i kosztowna. R
ozwiązaniem tych problemów może być właśnie stosowanie podłoży, które się wymienia po zakończeniu uprawy, co uniezależnia uprawę od tych niekorzystnych zjawisk.
SPIS TREŚCI:
1. WSTĘP
2. METODY UPRAWY ROŚLIN OGRODNICZYCH
3. SYSTEMY UPRAWY
4. WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE PODŁOŻY
Gęstość właściwa
Gęstość objętościowa
Porowatość
5. WŁAŚCIWOŚCI CHEMICZNE PODŁOŻY
Odczyn
Sorpcja
Zawartość składników pokarmowych i balastowyoh
6. ANALIZY PODŁOŻA
7. WŁAŚCIWOŚCI BIOLOGICZNE
8. TRADYCYJNE ZIEMIE OGRODNICZE
Ziemia kompostowa
Wermikompost, syn. humus biologiczny, kompost koprolitowy
Ziemia gnojowa
Ziemia iiściowa
Ziemia darniowa
Ziemia inspektowa
Ziemia polowa
Ziemia wrzosowa
9. PODŁOŻA ORGANICZNE
Torf wysoki
Torf niski
Włókno kokosowe
Kora
Trociny
Zrębki i wióry drzewne
Słoma
Węgiel brunatny
Włókno drzewne
Podłoża organiczne o małym znaczeniu
10. PODŁOŻA MINERALNE
Wełna mineralna
Wełna szklana
Perlit
Keramzyt
Pumeks
Zeolity
Wermikuli
Piaski, żwiry i grysy
Pianka poliuretanowa
Pianka polifenolowa
Pianka aminowa
Styropian
11. DODATKI DO PODŁOŻY
12. LITERATURA