Konstanty Laszczka

Bogato ilustrowany album (przeszło 600 ilustracji!), prezentujący twórczość Konstantego Laszczki.

Wychowywał się na wsi, od 1885 kształcił się w Warszawie po kierunkiem Jana Kryńskiego i Ludwika Pyrowicza. Dzięki zdobyciu I nagrody w konkursie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w latach 1891-1896 przebywał na stypendium w Paryżu, studiując pod kierunkiem Antoine'a Mercié, Alexandre'a Falguiere'a oraz Jeana Léona Gérôme'a. Był ważną postacią paryskiej polonii literacko-artystycznej. Po powrocie z Paryża do 1899 mieszkał w Warszawie, następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie objął katedrę rzeźby Akademii Sztuk Pięknych, którą prowadził do 1935. W latach 1900-1910 sprawował patronat artystyczny nad fabryką wyrobów kaflarskich i garncarskich Józefa Niedźwieckiego w Dębnikach pod Krakowem. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" i członkiem szeregu innych stowarzyszeń twórczych. W 1971 w Dobrem koło Mińska Mazowieckiego otwarto Muzeum imienia Konstantego Laszczki.

W swej twórczości Konstanty Laszczka ulegał wpływom Auguste'a Rodina, co szczególnie zaznaczyło się w rzeźbionych na początku XX wieku aktach kobiecych o symbolicznej wymowie. Do najwcześniejszych z nich należy posąg zatytułowany Zima (Konik polny) z 1895 roku; nieco później powstały przepojone nastrojem smutku akty kobiece, m.in. Żal (1901) i Zasmucona (1901-1902). Związek twórczości Laszczki z symbolizmem zaznaczył się również w takich rzeźbach, jak: W nieskończoność (1896/1897), Nostalgia (1903) oraz - inspirowany zapewne słynnym obrazem Edwarda Muncha - Krzyk z 1902 roku. Równocześnie artysta poszukiwał inspiracji w sztuce ludowej oraz mitologii słowiańskiej (Wodnik, 1896). Tematem wielu jego prac są wiejskie sceny rodzajowe i typy ludowe (Bociany lecą, Nie padaj deszczu, Krakowianka).

Oddzielną pozycję w dorobku artysty stanowią portrety, których wymodelował ponad setkę. Składają się one na swoisty panteon współczesnych artyście wybitnych osobistości ze świata kultury i sztuki, m.in.: Juliana Fałata, Feliksa Jasieńskiego, Zenona Przesmyckiego-Miriama, Ferdynanda Ruszczyca, Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Wyspiańskiego. W okresie Młodej Polski operował szkicową, bogatą w niuanse światłocieniowe formą, którą cechowała ponadto asymetria oraz płynna, secesyjna linia. Za przykładem Rodina często posługiwał się zabiegiem non finito, polegającym na pozostawieniu pewnych partii rzeźby w "nieukończonym", szkicowym stadium.

Zajmował się również rzeźbą monumentalną, jednak większość wzniesionych według jego projektów pomników uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Do zachowanych wybitnych dzieł z zakresu rzeźby nagrobnej należą - Anioł zemsty z 1910 roku, wzniesiony ku czci ofiar rewolucji krakowskiej z 1846 roku (na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie) oraz Wyzwolenie (1912-1913) na grobie rodziny Lasockich na warszawskich Powązkach.

Laszczka tworzył również medale, medaliony portretowe oraz plakiety okolicznościowe. Wielką pasją artysty była ceramika, której z biegiem lat poświęcał się coraz bardziej. Do wielce bogatego dorobku Laszczki jako ceramika należą dzieła o tematyce religijnej, folklorystycznej i animalistycznej. Malował także akwarelowe pejzaże, uprawiał grafikę oraz rysunek satyryczny. (za culture.pl)
secesja architektura secesyjna młoda polska młodapolska rzeźba malarstwo medale plakiety