Eryka i Jan Drostowie. Mistrzowie szkła ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu

Autorka niniejszej monografii, od wielu lat zajmująca się historią polskiego powojennego wzornictwa ceramiki i szkła, przyglądała się od dawna projektanckiej aktywności małżeństwa Drostów, m.in. dokonując wyboru obiektów na wystawę „Rzeczy pospolite…” oraz przygotowując tekst poświęcony ich twórczości, który znalazł się w wydawnictwie Rzeczy niepospolite. Polscy projektanci XX wieku. Kolejne spotkania i rozmowy z artystami, a także fakt, iż Muzeum Narodowe we Wrocławiu posiada reprezentatywną i największą w Polsce kolekcję ich prac, zarówno wzorów przemysłowych, jak i dzieł unikatowych, stały się impulsem do przygotowania tej monografii.

Eryka i Jan Drostowie niemal całe swoje zawodowe aktywne życie związali z jednym miejscem – Hutą Szkła Gospodarczego „Ząbkowice” w Dąbrowie Górniczej. Przez ponad 40 lat opracowali tu niezliczoną liczbę modeli i wariantów dekoracyjnych rozmaitych fasonów, reformowali estetyczne oblicze polskiego szkła prasowanego, tzw. prasówki, czyniąc z naczyń dawniej traktowanych jako „tani kryształ” i będących mniej wartościowym zamiennikiem szkieł kryształowych dekorowanych ręcznie nowoczesne i oryginalne przedmioty, które niejako przemówiły „własnym estetycznym językiem”, porzucając przydaną im naśladowczą manierę.

Rola tych projektantów w hucie nie ograniczała się do przygotowywania nowych wzorów, równolegle bowiem aktywnie współpracowali z zespołem technicznym, wprowadzając innowacyjne rozwiązania  technologiczne, jak choćby opatrzone reliefem oba elementy matryc do prasowania szkła, czyli formy i wytłocznika, czy rozwiązanie tzw. formy otwartej, „bez kapsla”. Osiągnięcia projektanckie Eryki i Jana Drostów stawiać można na równi z wybitnymi kreacjami mistrzów europejskiego szkła, takich światowej sławy projektantów jak dizajnerzy skandynawscy Tapio Wirkkala i Timo Sarpaneva bądź czescy František Pečený, František Vízner czy Pavel Pánek.