Architektura najnowsza w historycznym środowisku miast europejskich

Analiza współczesnej architektury w zabytkowym środowisku pozwala na stwierdzenie, że możliwe jest wnoszenie nowych wartości do zabytkowego środowiska przestrzennego dzięki realizacji współczesnych form architektonicznych, które tworząc poprawne relacje z zabytkowymi obiektami, umożliwiają jednocześnie lepsze eksponowanie ich walorów. Współczesna architektura, niezależnie od wielości trendów, tendencji czy stylistyk, może być realizowana w historycznym kontekście przestrzennym, tworząc wraz z nim na zasadach ciągłości procesów ewolucji kultury nowe wartości. Zmieniające się z czasem tendencje i kierunki twórcze w architekturze, podobnie jak działo się to od przełomu awangardowego z początku XX wieku, związane są z przemianami w sztukach plastycznych końca XX i początku XXI wieku. Nasilające się tendencje do uniformizacji kultury, wynikające z koncepcji o zdecydowanie ekonomicznym podłożu, mogą budzić uzasadnione obawy. Zachowanie odrębności kulturowej w miastach europejskich ma nie tylko znaczenie dla narodowej tożsamości, ale również istotny wymiar ekonomiczny, ważny dla gospodarczego rozwoju miast i regionów. Zainteresowanie, jakie wzbudza odmienność kraj obrazu, obyczajów czy tradycji kulturowej, unikalny charakter zespołów urbanistycznych i akceptowana przez odbiorców atmosfera i formy architektoniczne, stają się motorem rozwoju turystyki, która może przynosić niebagatelne zyski. Przeprowadzone przez autorkę analizy oraz wieloletnie badania konsekwentnie ukazują problemy związane z adaptacją istniejących obiektów poprzemysłowych do nowych współczesnych funkcji oraz przedstawiają zagadnienia przemian estetycznych w sytuowaniu nowych obiektów w środowisku zabytkowym miast europejskich w ostatnich dwóch dekadach XX i na początku XXI wieku. W opracowaniu świadomie pominięto przykłady polskich projektów i realizacji, które wymagają oddzielnego opracowania   SPIS TREŚCI: I. Wprowadzenie II. Adaptacja obiektów poprzemysłowych do nowych funkcji  III. Nowe życie historycznych zamków, kościołów, klasztorów i pałaców III. a. Zamki III. b. Kościoły i klasztory III. c. Pałace IV. Powtarzanie form z przeszłości oraz wprowadzanie cytatów i detali historycznych do nowych budynków  V. Budowanie prostych brył geometrycznych  VI. Kreowanie współczesnej „Nowej Jakości” estetycznej przez wznoszenie obiektów architektonicznych, tworzących samodzielną „rzeźbę” kontrastującą z otoczeniem  VII. Nurt biomorfizmu w architekturze XXI wieku  VIII. Nowy ekspresjonizm IX. Nurt nowej topografii chroniący naturalne ukształtowanie krajobrazu i płynność terenu  X Wielokierunkowość postaw XI. Wypowiedzi filozofów  XII. Indeks nazwisk XII. Bibliografia