Architektura najnowsza w historycznym środowisku miast europejskich

Analiza współczesnej architektury w zabytkowym środowisku pozwala na stwierdzenie, że możliwe jest wnoszenie nowych wartości do zabytkowego środowiska przestrzennego dzięki realizacji współczesnych form architektonicznych, które tworząc poprawne relacje z zabytkowymi obiektami, umożliwiają jednocześnie lepsze eksponowanie ich walorów.

Współczesna architektura, niezależnie od wielości trendów, tendencji czy stylistyk, może być realizowana w historycznym kontekście przestrzennym, tworząc wraz z nim na zasadach ciągłości procesów ewolucji kultury nowe wartości. Zmieniające się z czasem tendencje i kierunki twórcze w architekturze, podobnie jak działo się to od przełomu awangardowego z początku XX wieku, związane są z przemianami w sztukach plastycznych końca XX i początku XXI wieku. Nasilające się tendencje do uniformizacji kultury, wynikające z koncepcji o zdecydowanie ekonomicznym podłożu, mogą budzić uzasadnione obawy.

Zachowanie odrębności kulturowej w miastach europejskich ma nie tylko znaczenie dla narodowej tożsamości, ale również istotny wymiar ekonomiczny, ważny dla gospodarczego rozwoju miast i regionów. Zainteresowanie, jakie wzbudza odmienność krajobrazu, obyczajów czy tradycji kulturowej, unikalny charakter zespołów urbanistycznych i akceptowana przez odbiorców atmosfera i formy architektoniczne, stają się motorem rozwoju turystyki, która może przynosić niebagatelne zyski.

Przeprowadzone przez autorkę analizy oraz wieloletnie badania konsekwentnie ukazują problemy związane z adaptacją istniejących obiektów poprzemysłowych do nowych współczesnych funkcji oraz przedstawiają zagadnienia przemian estetycznych w sytuowaniu nowych obiektów w środowisku zabytkowym miast europejskich w ostatnich dwóch dekadach XX i na początku XXI wieku. W opracowaniu świadomie pominięto przykłady polskich projektów i realizacji, które wymagają oddzielnego opracowania.

SPIS TREŚCI:

I. Wprowadzenie

II. Adaptacja obiektów poprzemysłowych do nowych funkcji 

III. Nowe życie historycznych zamków, kościołów, klasztorów i pałaców
III. a. Zamki
III. b. Kościoły i klasztory
III. c. Pałace

IV. Powtarzanie form z przeszłości oraz wprowadzanie cytatów i detali historycznych do nowych budynków 

V. Budowanie prostych brył geometrycznych 

VI. Kreowanie współczesnej „Nowej Jakości” estetycznej przez wznoszenie obiektów architektonicznych, tworzących samodzielną „rzeźbę” kontrastującą z otoczeniem 

VII. Nurt biomorfizmu w architekturze XXI wieku 

VIII. Nowy ekspresjonizm

IX. Nurt nowej topografii chroniący naturalne ukształtowanie krajobrazu i płynność terenu 

X Wielokierunkowość postaw

XI. Wypowiedzi filozofów 

XII. Indeks nazwisk XII. Bibliografia